In ons vak Verkeerskunde gaan we over nogal wat. Eigenlijk maakt iedereen gebruik van het verkeerssysteem, waar wij dan weer ‘verstand’ van hebben. Het is dan wel prettig als je je in de doelgroep kunt verplaatsten. Zo werkte ik 25 jaar gelden bij een gemeente waar beheer en onderhoud van fietspaden wel wat verbetering kon hebben. De directeur Stadsbeheer verzuchtte dat als de onderhoudsopzichter met pensioen zou gaan, de volgende er wel eentje moest zijn die ook fietst. Zelf heb ik als verse verkeerskundig schoolverlater naast mijn eerste parttime baan bijverdiend als taxichauffeur. Behalve dat ik dat nog steeds een van de leukste banen vind, leverde dat mij tien jaar laten veel credits op toen ik in Amsterdam toetrad tot het eerste taxiteam van de gemeente. Aan de tafel van het straatoverleg zagen de dames en herenchauffeurs in mij een gelijke die het snapte. Het was nog steeds vergaderen met het mes tussen de tanden, maar daarna ook slap ouwehoeren aan de bar. Met wederzijds respect.
Uit die tijd dateert ook mijn kennismaking met vrachtverkeer. Onderdeel van het verkeersveiligheidsdossier was in Amsterdam de dodehoek-problematiek. Jaren lang klopte ik bij vooruitstrevende transportondernemers en rijscholen aan als ik weer eens een vrachtwagen nodig had voor het een of ander. Nu ik een beetje uit dat netwerk raak en de vragen toch blijven komen, dacht ik: “Waarom leer ik niet zelf een vachtauto besturen?” Als eigen baas ga ik daar nu per slot van rekening zelf over. Ik ben voor het hele pakket gegaan, inclusief Code 95 (voorheen het chauffeursdiploma). In de schoolbanken, tussen de doelgroep zeg maar. Behalve extra kennis en ervaring levert dat nog wat op: Voor de rijinstructeur kreeg de ontwerper van onmogelijke verkeerssituaties een gezicht: “Dat heeft weer zo’n Alex gedaan!”
Verkeerskunde is net marketing. Zonder kennis van je doelgroep kom je niet ver.
